طناب بکسل (طناب فولادی) مجموعه ای از سیم های فلزی است که به صورت مارپیچ به هم گره خورده و یک طناب ترکیبی را تشکیل می دهد که به آن طناب گذاشته می شود.
در آغاز از سیمهای آهنی فرآوری شده استفاده می شد ، اما امروزه فولاد ماده اصلی مورد استفاده در سیم بکسل است. از نظر تاریخی ، طناب های بکسل از زنجیره های آهن پردازش شده که بیشترین آسیب را دیده اند ، تکامل یافته اند. طنابهای بکسل با استفاده از جرثقیل در معدنکاری در دهه 1830 ساخته شد. از طناب بکسل به صورت پویا برای بلند کردن آسانسور و ارسال نیروی مکانیکی استفاده می شود. از طناب بکسل برای انتقال فشار به مکانیزم هایی مانند کابل های بودن یا سطوح کنترل متصل به اهرم هواپیما و پدال در کابین خلبان استفاده می شود. سیم بکسل مدرن توسط مهندس معدن آلمانی ، ویلهلم آلبرت ، بین سالهای 1831 و 1834 برای استفاده در معدن کوههای هرز در آلمان اختراع شد. این نوع طنابهای فولادی به سرعت مورد قبول واقع شدند زیرا برتری آنها از طنابهای شاهدانه یا زنجیرهای فلزی ثابت شد.
اولین طناب های فولادی ویلهلم از سه رشته چهار سیم تشکیل شده بود. در سال 1840 ، رابرت استرلینگ این روند را پیش برد. در ایالات متحده ، تولید طناب فولادی توسط جان روبلینگ در سال 1841 آغاز شد و پایه موفقیت وی در ساخت پل معلق بود.
روبلینگ نوآوری هایی را در طراحی ، مواد و ساخت طناب های فولادی معرفی کرد. در نیمه دوم قرن نوزدهم ، سیستم های طناب سیمی بیشتر برای انتقال نیروی مکانیکی ، از جمله تله کابین استفاده می شد. سیستم های یدک کشی یک دهم خطوط شافت هزینه دارند و اصطکاک تلفات کمتری نسبت به خطوط شافت دارند. با توجه به این مزایا ، از سیستم های سیم بکسل برای انتقال نیروی مکانیکی بیش از کیلومتر استفاده می شود.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
